پلییورتانها را اولین بار اوتو بایر در سال ۱۹۳۷ در آلمان کشف کرد و بعد از آن این مواد با داشتن خواص ویژه پیشرفت بسیار زیادی را در انواع صنایع جهان داشتند. اولین پلییورتان، از واکنش دیایزوسیانات تولید شدند. آلیتانها ترکیباتی هستند که در ساختار آنها پیوند یورتانی وجود دارد. پلییورتان (PUU) نام عمومی پلیمرهایی است که دارای پیوند یورتانی میباشند. پیوند یورتانی از طریق واکنش افزایشی بین یک گروه ایزوسیانات و یک ترکیب دارای هیدروژن فعال مثل گروه هیدروکسیل تشکیل شده است. گروههای ایزوسیانات به شدت واکنش پذیر بوده و به همین علت پیشرفت واکنش آنها نیاز به افزایش دما ندارد. (واکنش در دمای محیط صورت میگیرد) مهمترین ویژگی این گروه از پلیمرها این است که پس از واکنش ساختاری پایدار بوجود میآید. خلاصه اینکه، پلییورتان در اشکال مختلف مانند: فراوردههای فوم، فیلم، الاستومرها، پودرها، مایعات و امولسیونها قابل تولید هستند. ترکیباتی که دارای گروه ایزوسیانات هستند عبارتند از:
-
۲و۴ یا ۲و۶ تولوئن دی ایزوسیانات
-
۴و۴ یا ۲و۴ دی فنیل متان دی ایزوسیانات
-
۱و۶ هگزا متیلن دی ایزوسیانات
علاوه بر موارد ذکر شده، ترکیبات ایزوسیاناتی دیگری نیز وجود دارند. ترکیباتی که دارای دو گروه هیدروکسیل (OH) یا بیشتر باشند را پلی اُل مینامند و بطور معمول از گونههای زیر استفاده میشود:
-
پلی اتر پلی ال
-
پلی استر پلی ال
-
پلی کربنات پلی ال
-
پلی کاپرولاکتون پلی ال
به علاوه، به جای گروههای هیدروکسیل، ترکیباتی مثل اسیدهای کربوکسیلیک و آمینها، که دارای هیدروژن فعال هستند نیز میتوانند در ترکیب با ایزوسیاناتها مورد استفاده قرار گیرند. به همین دلیل، زمانیکه صحبت از پلییورتانها میشود، میتوان گفت که گونههای بیشماری از آنها وجود دارد. با توجه به آنچه گفته شد میتوان نتیجه گرفت، پلییورتانها در موارد گوناگونی مانند: فومهای نرم، فومهای سخت، الاستومرها، چسبها، روکشها و پایههای رنگی بکارگرفته میشوند.
کاربرد: پلییورتانها به شکلهای مختلف از جمله فومهای نرم، فومهای سخت؛ الاستومرها ترموپلاستیک الاستومرها، رزین، رنگ، پوشش و... در دنیا کاربرد دارند. یکی از کاربردهای پلییورتانها، استفاده به عنوان پوشش لولههای مدفون در خاک با هدف حفاظت در برابر خوردگی میباشد. پلییورتان مورد استفاده در این روش، از نوع ۱۰۰٪ جامد و با مواد اولیه ۲ جزئی است ولی نبایستی چسبندگی زیادی به سطح لوله از این پوشش توقع داشت. پلی اورتانها در شرایط کاربری خاص مانند دمای بالای خط لوله و یا تعمیرات پوشش اصلی کاربرد دارند و کمتر به عنوان پوشش اصلی خطوط انتقال استفاده میشوند. استفاده از پوششهای پلییورتان جهت پوشش داخلی خطوط انتقال کاربرد بسیار محدودی داشته و به علت آزادکردن ترکیبات سمی ایزوسیانات جهت پوشش داخلی توصیه نمیگردد.
ماستیک های پلی اورتان و سیلیکون با توجه به خواص شیمیایی و مکانیکی خود داری کاربردها مختلفی می باشند. در کانال هی آب و فاضلاب، مخازن آب و فاضلاب، کف سازی سالن ها، پیاده رو ها، درز قطعات پیش ساخته و کلیه درزهایی که باید در برابر نفوذ آب و دیگر میعات محافظت گردد استفاده می شود.
چگونگی ساخت ترکیبات پلییورتان:آمیختن پلییورتانها با پلی اوره امری متداول است و روندی رو به رشد دارد. پلییورتانها دستهای از پلیمرهای پر مصارف با خواص عالی هستند. به همین خاطر، طراحان و متخصصان صنایع پوشش دهی بخوبی توان بهرهبرداری از این ترکیبات را در کاربردهای گوناگون دارند از جمله پوششهای شفاف برای پوشش دهندههای تک لایه مخصوص بامها و رنگهای مشخص کردن محل گذر عابرین پیاده و غیره... مقاومت پلییورتانها در برابر سایش ضربه و ترک خوردگی بسیار خوب است، از جمله ویژگیهای آنها پخت سریع و کامل در دمای محیط است. پلییورتانها آلیفاتیک از انواع آروماتیک گرانتر هستند. به همین خاطر انواع آروماتیک و نمونههای اپوکسی دار در استریها، رنگهای پایه و پوششهای رابط بکار میروند. در حالی که آلیفاتیکها ویژه پوشش نهایی هستند. استفاده از پوششهای محافظ برای جلوگیری از پدیده خوردگی در ساختارهای فولادی که آستر و پوشش پایه آنها از نوع سامانهای اپوکسی دار است، نمونهای از کاربردهای مهم پلییورتانها محسوب میشوند. مورد دیگر، سامانههای پوشش دهنده کف است که در آنها نیز انواع پوششهای پایه را میتوان بکار برد، گاهی پوشش نهائی از نوع یورتان برای لایه نهایی کف نیز کفایت میکند. کاربرد پلییورتانها و پلی اورهها در کفپوشها انواع فناوری کاربرد پوششهای کف همگی بر دو اصل استوارند. یکی از آنها فناوری فیلم نازک است که یک یا چند پوشش با ضخامت حدود ۵۰ تا ۱۲۵۵ میکرون روی سطح کف پوشش داده میشود. درزگیری و غبارزدایی نیز از جمله مراحل مهم در این روش محسوب میشوند که هدف نهایی آنها رسیدن به کفپوشهایی با طرحهای زیر و مزین است. رزینهای مورد مصرف در پوششهای کف عبارتند از: آلکیدها، اپوکسیها یا اپوکسی استری بر پایه آب و حلال، مخلوطهای معلق، آمیختههای پلییورتانی بر پایه آب و انواع پلیمرهای آکریلیکی، بهترین حالت برای این نوع کفپوشها آن است که اثر مواد شیمیایی یا آب روی سطح کفپوش براحتی برطرف شود و لکهای بر جای نماند. پوششهای آلکیدی در مقابل سودسوز آور بسیار ضعیف عمل میکنند. نوع دیگر پوشش دهی فناوری فیلم ضخیم است که در آن حداقل ضخامت پوشش ۲۰۰ میکرون و حداکثر آن گاهی به ده میلیمتر هم میرسد. هدف از این نوع پوشش دهی پر کردن ترکها، حفرهها و تسطیح سطوح شدیداً سایید شده است پوششهای ضخیم هستند. سیمان و مصالح سنگی موردنظر با انواع رزینها مخلوط میشوند اپوکسیها، پلییورتانهای آروماتیک (غالباً روغن کوچک و MDI دی فنیل متان ۴_ ،۴_ دی ایزوسیانات لاتکس SBR و اکریلیکی پر مصرف ترین رزینها هستند. روش کار به شکل پاشش یا ریختن پوشش روی سطح و بدنبال آن ماله کشی دستی یا اعمال به وسیله غلتک است. در برخی از موارد در کفپوشهای ضخیم از استرهای غیر اشباع، وینیل استرها و اپوکسیهای با میزان صد در صد جامد استفاده میشود. پلییورتانهای آروماتیک بر پایه MDI برای پوشش دهی کف زیاد بکار میروند، چرا که MDI ایزوسیاناتی نسبتاً ارزان است. جالب است که بدانید مولکول MDI و پلیمر سنتز شده از آن به راحتی پرتو فرابنفش را جذب میکنند، زرد شدن پوششهایی که در معرض نور خورشید واقع شدهاند به همین دلیل همین مسئله است.